Assassin's Creed 2 ve 3: Seri yazmanın zirvesi

Haym Kenway takımını Yeni Dünya'da toplarken, Assassin's Creed serisinin tüm Assassin's Creed serisindeki en unutulmaz anlardan biri, Assassin's Creed 3'te erken gerçekleşiyor. Oyuncular başlangıçta Haytham'ın gizli bir bıçak kullanımı ve Ezio Auditore'u anımsatan karizmatik doğası nedeniyle bir grup suikastçıya katıldıklarına inanabilirler. Bu noktaya kadar Haytham kahramanı oynadı, Yerli Amerikalıları hapishaneden kurtardı ve İngiliz redcoats ile yüzleşti. Bununla birlikte, Tapınak olduğu vahiy, "Anlama Babası bize rehberlik etsin" ifadesini dile getirdiğinde şok olarak gelir. Bu bükülme dizinin karmaşık hikaye anlatımı potansiyelini sergiliyor.

Bence, bu kurulum Assassin'in Creed'in anlatı yeteneklerinin zirvesini örneklendiriyor. Orijinal oyun, hedefleri tanımlamak, anlamak ve ortadan kaldırmak için yenilikçi bir kavram sundu, ancak hem Altaïr'i hem de hedeflerini derinlik eksikliği bırakarak karakter gelişimi ile mücadele etti. Assassin's Creed 2 bunu ikonik Ezio'nun tanıtımı ile geliştirdi, ancak Assassin's Creed: Kardeşlik'te Cesare Borgia gibi rakipleri az gelişmiş kaldı. Assassin'in Creed 3'üne kadar Amerikan Devrimi sırasında ayarlanıncaya kadar Ubisoft, hem avcıyı hem de avcıyı çıkarmaya çaba harcamadı. Bu yaklaşım sorunsuz bir anlatı akışı yarattı ve o zamandan beri çoğaltılmayan oyun ve hikaye arasında bir denge elde etti.

Serinin mevcut RPG odaklı dönemi genellikle iyi karşılanmış olsa da, oyuncular ve eleştirmenler arasında Assassin'in inancının bir düşüş yaşadığı konusunda bir fikir birliği var. Tartışmalar genellikle Anubis ve Fenrir gibi mitolojik figürlerle mücadele veya Assassin's Creed Shadows'taki Yasuke gibi tarihsel figürlerin dahil edilmesi gibi giderek daha fantastik unsurlara odaklanmaktadır. Şahsen, düşüşün serinin, geniş sanal alan ortamları tarafından gölgede kalan karakter odaklı hikaye anlatımından uzaklaştığına inanıyorum.

Yıllar geçtikçe, Assassin's Creed, orijinal aksiyon-macera çerçevesini RPG ve diyalog ağaçları, XP tabanlı tesviye sistemleri, yağma kutuları, mikroişlemler ve dişli özelleştirme dahil canlı servis öğeleri ile genişletti. Bununla birlikte, oyunlar büyüdükçe, sadece tekrarlayan yan görevler açısından değil, aynı zamanda hikaye anlatımlarında da daha az önemli hissetmeye başladılar. Örneğin, Assassin's Creed Odyssey, Assassin's Creed 2'den daha fazla içerik sunarken, çoğu daha az cilalı ve daha az ilgi çekici hissediyor. Birden çok diyalog seçeneği ve senaryolarının tanıtılması, anlatıyı seyreltebilir, bu da keskin bir şekilde tanımlanmış karakterler oluşturmayı ve daldırmayı sürdürmeyi zorlaştırabilir.

Serinin erken aksiyon-macera döneminin odaklanmış, senaryo benzeri senaryoları, Ezio'nun Savonarola'yı veya Haytham'ın oğlu Connor'a dokunaklı son sözlerini yendikten sonra tutkulu konuşmada görüldüğü gibi derinliğe sahip karakterlere izin verdi:

*“Yanağını okşamak ve yanlış olduğumu söylemek niyetim olduğunu düşünmeyin. Ağlamayacağım ve ne olabileceğini merak etmeyeceğim. Anladığınızdan eminim. Yine de, bir şekilde seninle gurur duyuyorum. Büyük bir inanç gösterdin. Güç. Cesaret. Tüm asil nitelikler. Seni uzun zaman önce öldürmeliydim.”*

Anlatı kalitesi başka şekillerde de azalmıştır. Modern oyunlar genellikle çatışmayı net bir iyi ve kötü ikilik haline getirirken, daha önceki girişler suikastçılar ve Tapınaklar arasındaki bulanık çizgileri araştırdı. Assassin's Creed 3'te, Templar'ın her biri Connor'un (ve oyuncunun) inançlarına meydan okuyor. William Johnson, Tapınakçıların Kızılderili soykırımını engelleyebileceğini öne sürüyor. Thomas Hickey suikastçıların idealizmini eleştirirken, Benjamin Kilisesi perspektiflerin farklı olduğunu ve İngilizlerin kendilerini kurban olarak gördüklerini savunuyor. Haytham, Connor'un George Washington'a olan inancını sorgulayarak gelecekteki despotizmi ima ediyor - Charles Lee'nin değil Washington'un Connor'un köyünün yakılmasını emrettiğini açıkladığında onaylandı. Oyunun sonunda, anlatı oyuncuları cevaplardan daha fazla soru ile bırakarak hikayeyi güçlendiriyor.

Franchise'ın tarihini yansıtan Jesper Kyd tarafından bestelenen Assassin's Creed 2 film müziğinden "Ezio'nun ailesinin" kalıcı çekiciliği PS3 dönemi oyunlarının etkisinin altını çiziyor. Bu oyunlar, özellikle Assassin's Creed 2 ve Assassin's Creed 3 temelde karakter anlatıları tarafından yönlendirildi. "Ezio'nun ailesi" nin melankolik gitar telleri, sadece oyunun ayarından ziyade Ezio'nun kişisel kaybını yakaladı. Mevcut nesil Assassin Creed oyunlarındaki geniş dünya inşası ve grafik gelişmelerini takdir etsem de, dizinin daha odaklanmış, karakter merkezli hikayelerle köklerine döneceğini umuyorum. Bununla birlikte, giderek daha geniş kum havuzlarına ve canlı servis modellerine odaklanan bir endüstride, böyle bir geri dönüş "iyi iş" uygulamalarıyla uyumlu olmayabilir.