Assassin's Creed 2 en 3: The Pinnacle of Series Writing

Een van de meest onvergetelijke momenten in de gehele Assassin's Creed -serie komt vroeg in Assassin's Creed 3 voor, terwijl Haytham Kenway zijn team in de Nieuwe Wereld verzamelt. Spelers kunnen in eerste instantie geloven dat ze zich bij een groep moordenaars aansluiten vanwege het gebruik van Haytham van een verborgen mes en zijn charismatische karakter, die doet denken aan Ezio Auditore. Tot dit punt heeft Haytham de held gespeeld, indianen bevrijd van de gevangenis en het confronteren van Britse Redcoats. De openbaring dat hij een Tempelier is, komt echter als een schok wanneer hij de uitdrukking uitgesproken: "Moge de vader van begrip ons begeleiden." Deze wending toont het potentieel van de serie voor complexe verhalen.

Naar mijn mening is deze opstelling een voorbeeld van de piek van de verhalende mogelijkheden van Assassin's Creed. De oorspronkelijke game introduceerde een innovatief concept van het identificeren, begrijpen en elimineren van doelen, maar het worstelde met karakterontwikkeling, waardoor zowel Altaïr als zijn doelen diepte hadden. Assassin's Creed 2 verbeterde dit met de introductie van de iconische Ezio, maar zijn tegenstanders, zoals Cesare Borgia in Assassin's Creed: Brotherhood, bleven onderontwikkeld. Het was pas in Assassin's Creed 3, vastgesteld tijdens de Amerikaanse revolutie, dat Ubisoft echt de inspanning besteedde om zowel de gejaagde als de jager uit te werken. Deze aanpak creëerde een naadloze verhalende stroom en bereikte een balans tussen gameplay en verhaal dat sindsdien niet meer is gerepliceerd.

Hoewel het huidige RPG-gerichte tijdperk van de serie over het algemeen goed is ontvangen, is er een consensus onder spelers en critici dat Assassin's Creed een achteruitgang ervaart. Discussies richten zich vaak op de steeds fantastische elementen, zoals het bestrijden van mythologische figuren zoals Anubis en Fenrir, of de opname van gevarieerde romantische opties en historische figuren zoals Yasuke in Assassin's Creed Shadows. Persoonlijk geloof ik dat de achteruitgang voortkomt uit de verschuiving van de serie van karaktergestuurde verhalen, die is overschaduwd door de uitgebreide sandbox-omgevingen.

In de loop der jaren heeft Assassin's Creed zijn oorspronkelijke Action-Adventure Framework uitgebreid met RPG- en live service-elementen, waaronder dialoogbomen, XP-gebaseerde nivelleringssystemen, buitboxen, microtransacties en versnellingsaanpassing. Naarmate de spellen groter zijn geworden, zijn ze echter begonnen zich minder substantieel te voelen, niet alleen in termen van repetitieve nevenmissies, maar ook in hun verhalen. Hoewel Assassin's Creed Odyssey bijvoorbeeld meer inhoud biedt dan Assassin's Creed 2, voelt veel ervan minder gepolijst en minder boeiend. De introductie van meerdere dialoogopties en scenario's kan het verhaal verdunnen, waardoor het moeilijker wordt om scherp gedefinieerde tekens te maken en onderdompeling te behouden.

De gefocuste, scenario-achtige scripts van het vroege actie-avontuur-tijdperk van de serie maakten karakters met diepte mogelijk, zoals te zien in Ezio's gepassioneerde toespraak na het verslaan van Savonarola of Haytham's aangrijpende laatste woorden voor zijn zoon, Connor:

*'Denk niet dat ik de intentie heb om je wang te strelen en te zeggen dat ik het mis had. Ik zal niet huilen en me afvragen wat er zou kunnen zijn. Ik weet zeker dat je het begrijpt. Toch ben ik trots op je op een manier. Je hebt grote overtuiging getoond. Kracht. Moed. Alle nobele kwaliteiten. Ik had je lang geleden moeten vermoorden. "

De verhalende kwaliteit is ook op andere manieren gedaald. Moderne spellen vereenvoudigen het conflict vaak in een duidelijke goede versus kwaadaardige dichotomie, terwijl eerdere inzendingen de vage lijnen tussen moordenaars en Tempeliers onderzochten. In Assassin's Creed 3, versloeg elke Tempeliers de overtuigingen van Connor (en de speler). William Johnson suggereert dat de Tempeliers de Indiaanse genocide hadden kunnen voorkomen. Thomas Hickey bekritiseert het idealisme van de Assassins, terwijl Benjamin Church betoogt dat perspectieven verschillen, waarbij de Britten zichzelf als slachtoffers beschouwen. Haytham vraagt ​​Connor's geloof in George Washington, wijst op het toekomstige despotisme - een claim gevalideerd wanneer wordt onthuld dat Washington, niet Charles Lee, het verbranden van Connor's Village bestelde. Tegen het einde van de game laat het verhaal spelers meer vragen dan antwoorden, waardoor het verhaal wordt versterkt.

Nadenkend over de geschiedenis van de franchise, onderstreept de blijvende aantrekkingskracht van "Ezio's Family" van de Assassin's Creed 2-soundtrack, gecomponeerd door Jesper Kyd, de impact van de PS3-"-spellen. Deze spellen, vooral Assassin's Creed 2 en Assassin's Creed 3, werden fundamenteel aangedreven door karakterverhalen. De melancholische gitaarreeksen van "Ezio's Family" hebben Ezio's persoonlijke verlies vastgelegd in plaats van alleen de setting van de game. Hoewel ik de uitgebreide wereldbouw en grafische vooruitgang in de huidige generatie Assassin's Creed Games waardeer, hoop ik dat de serie zal terugkeren naar zijn wortels met meer gerichte, karaktergerichte verhalen. In een industrie richt zich echter in toenemende mate op expansieve sandboxen en live servicemodellen, een dergelijke rendement kan echter niet in overeenstemming zijn met "goede zakelijke" praktijken.