Assassin's Creed 2 i 3: The Pinnacle of Series Writing

Jeden z najbardziej niezapomnianych momentów z całej serii Assassin's Creed występuje wcześnie w Assassin's Creed 3, gdy Haytham Kenway gromadzi swój zespół w Nowym świecie. Gracze mogą początkowo wierzyć, że dołączają do grupy zabójców z powodu użycia Hidden Blade i jego charyzmatycznej natury, przypominającego Ezio Auditore. Do tego momentu Haytham grał bohatera, uwalniając rdzennych Amerykanów z więzienia i konfrontując brytyjskie Redcoats. Jednak objawienie, że jest templariuszy, jest szokiem, gdy wypowiada frazę: „Niech ojciec ustaleń nas poprowadzi”. Ten zwrot pokazuje potencjał serii złożonego opowiadania historii.

Moim zdaniem ta konfiguracja jest przykładem szczytu zdolności narracyjnych Assassin Creed. Oryginalna gra wprowadziła innowacyjną koncepcję identyfikacji, zrozumienia i eliminowania celów, ale walczyła z rozwojem postaci, pozostawiając zarówno Altaïr, jak i jego cele brakowało głębi. Assassin's Creed 2 poprawiło to wraz z wprowadzeniem kultowego Ezio, ale jego przeciwnicy, tacy jak Cesare Borgia w Assassin's Creed: Brotherhood, pozostali słabo rozwinięci. Dopiero Assassin's Creed 3, ustawiony podczas rewolucji amerykańskiej, Ubisoft naprawdę poświęcił wysiłek, aby rozwinąć zarówno polujących, jak i myśliwych. Takie podejście stworzyło bezproblemowy przepływ narracji i osiągnęło równowagę między rozgrywką a historią, która nie została odtworzona.

Podczas gdy obecna era serii skoncentrowana na RPG została ogólnie dobrze przyjęta, wśród graczy i krytyków istnieje konsensus, że Assassin's Creed odczuwa spadek. Dyskusje często koncentrują się na coraz bardziej fantastycznych elementach, takich jak walkę z mitologicznymi postaciami, takimi jak Anubis i Fenrir, lub włączenie różnorodnych opcji romansowych i postaci historycznych, takich jak Yasuke w cieniach zabójstwa. Osobiście uważam, że upadek wynika z odejścia z serii od opartego na postaciach historii, która została przyćmiona przez ekspansywne środowiska piaskownicy.

Z biegiem lat Assassin's Creed rozszerzył swoje oryginalne ramy przygody akcji o RPG i elementy serwisowe na żywo, w tym drzewa dialogowe, systemy poziomowania oparte na XP, skrzynki z łupami, mikrotransakcje i dostosowywanie sprzętu. Jednak w miarę, jak gry wzrosły, zaczęły czuć się mniej znaczące, nie tylko pod względem powtarzających się misji pobocznych, ale także w ich opowiadaniu. Na przykład, podczas gdy Assassin's Creed Odyssey oferuje więcej treści niż Assassin's Creed 2, większość z nich wydaje się mniej dopracowana i mniej wciągająca. Wprowadzenie wielu opcji dialogowych i scenariuszy może rozcieńczyć narrację, co utrudnia tworzenie ostro zdefiniowanych postaci i utrzymanie zanurzenia.

Skoncentrowane, podobne do scenariusza skrypty serii „Early Action-Adventure ERA pozwoliły na postacie z głębią, jak widać w namiętnym przemówieniu Ezio po pokonaniu przejmujących ostatecznych słów Savonaroli lub Haytham do jego syna, Connora:

*„Nie myśl, że mam zamiar pieścić twój policzek i powiedzieć, że się myliłem. Nie będę płakać i zastanowię się, co mogło być. Jestem pewien, że rozumiem. Mimo to jestem z ciebie dumny. Wykazałeś wielkie przekonanie. Siła. Odwaga. Wszystkie szlachetne cechy. Powinienem był cię zabić dawno temu.”**

Jakość narracyjna również spadła na inne sposoby. Współczesne gry często upraszczają konflikt w wyraźną dobro vs. zła dychotomia, podczas gdy wcześniejsze wpisy badały rozmyte linie między zabójcami i templariuszy. W Assassin's Creed 3 każdy pokonał templariuszy wyzwania przekonaniom Connora (i gracza). William Johnson sugeruje, że templariusze mogli zapobiec ludobójstwu Indianom. Thomas Hickey krytykuje idealizm zabójców, podczas gdy Benjamin Church twierdzi, że perspektywy różnią się, a Brytyjczycy postrzegają się jako ofiary. Haytham kwestionuje wiarę Connora w George'a Washingtona, wskazując na przyszły despotyzm - twierdzenie potwierdzone, gdy ujawniono, że Waszyngton, a nie Charles Lee, nakazał spalanie wioski Connora. Pod koniec gry narracja pozostawia graczy więcej pytań niż odpowiedzi, wzmacniając historię.

Zastanawiając się nad historią franczyzy, trwałym urokiem „rodziny Ezio” ze ścieżki dźwiękowej Assassin's Creed 2, złożonej przez Jespera Kyd, podkreśla wpływ gier z czasów PS3. Te gry, zwłaszcza Assassin's Creed 2 i Assassin's Creed 3, były zasadniczo napędzane narracją postaci. Melancholickie sznurki gitarowe „rodziny Ezio” uchwyciły osobistą stratę Ezio, a nie tylko otoczenie gry. Podczas gdy doceniam ekspansywne budowanie światów i graficzne postępy w obecnej generacji Assassin's Creed Games, mam nadzieję, że serial powróci do swoich korzeni z bardziej skoncentrowanymi historiami zorientowanymi na postaci. Jednak w branży coraz bardziej koncentrującej się na ekspansywnych piaskownicach i modelach usług na żywo, taki zwrot może nie być zgodny z praktykami „dobrych biznesowych”.