Hoe de gevecht van Doom evolueert naast moderne metalmuziek

De blijvende erfenis van Doom is onlosmakelijk verbonden met zijn metalen soundtrack. De iconische beelden van de serie - flames, schedels, demonische hordes - regelen de esthetiek van bands zoals Iron Maiden. Deze symbiotische relatie tussen de gameplay van Doom en zijn muzikale achtergrond is gedurende drie decennia geëvolueerd, die verschillende metalen subgenres omvatten. Van de thrash metal -invloeden van de originele ondergang tot de moderne metalcore van Doom Eternal, de soundtrack heeft consequent de evolutie van de game weerspiegeld.

De origineel uit 1993 trok zwaar uit metalen reuzen uit de late jaren 80/vroege jaren 90 zoals Pantera en Alice in ketens. Tracks als "Untitled" (E3M1: Hell Keep) vertonen een opvallende gelijkenis met "Mouth of War" van Pantera. De algehele soundtrack, met zijn thrash metal-energie, roept de geest van Metallica en miltvuur op, die de snelle, viscerale actie van het spel perfect aanvult. De compositie van Bobby Prince blijft een tijdloze klassieker, perfect gesynchroniseerd met het iconische gunplay van de game.

DOOM: The Dark Ages - Gameplay Screenshots

6 afbeeldingen

Doom 3 (2004), een vertrek naar overlevingshorror, vereiste een andere sonische benadering. Terwijl de betrokkenheid van Trent Reznor aanvankelijk werd overwogen, componeerde Chris Vrenna (negen inch nagels) en Clint Walsh uiteindelijk de score en haalden inspiratie uit de atmosferische, progressieve metaal van Tool. De opzettelijke pacing en verontrustende soundscapes van de soundtrack kwamen perfect overeen met de langzamere, meer spannende sfeer van de game. Hoewel commercieel succesvol, worden de overlevingshorrorelementen van Doom 3 nu beschouwd als een uitbijter in de serie.

De reboot van 2016 markeerde een triomfantelijke terugkeer naar vorm en omarmde de hectische energie van het origineel. De baanbrekende score van Mick Gordon, een door Djent doordrenkt meesterwerk, werd synoniem met het intense gunplay van de game. De hartverscheurende ritmes en gelaagde soundscapes, die zelfs de impact van het origineel overschrijden, zijn nu onafscheidelijk van de Doom 2016-ervaring.

Doom Eternal (2020), terwijl de kenmerkende stijl van Gordon werd geconfronteerd met productiecomplexiteit, resulterend in een soundtrack die, hoewel nog steeds zwaar door hem wordt beïnvloed, verder leunt in Metalcore, die de heersende trends van de late jaren 2010 weerspiegelt. De invloed van bands als Bring Me the Horizon and Architects is duidelijk in de zwaardere storingen en elektronische elementen van de score. Hoewel uitstekend, is het aantoonbaar minder rauw dan zijn voorganger, waarbij het de verhoogde focus van de game op platforms- en puzzelelementen weerspiegelt.

DOOM: The Dark Ages presenteert een fascinerend nieuw hoofdstuk. Eerste previews suggereren een soundtrack die klassieke metal -invloeden combineert met hedendaagse geluiden, die de unieke mix van klassieke doomgevechten en innovatieve mechanica van de game weerspiegelt. Het langzamere, meer opzettelijke tempo van het gevecht van de donkere eeuwen, met een schild en grootschalige mechs, vereist een flexibele soundtrack die zowel verpletterende zwaarte als dynamische verschuivingen kan verbreken en inspiratie putten van banden als geslagen los en elementen die aan early thrashetal worden gebracht.

De innovatieve gameplay van de Dark Ages, die gigantische mechs en mythologische wezens opneemt, weerspiegelt een parallelle evolutie in modern metaal, met experimenten en genre-buigen. Deze evolutie, die de integratie van elektronische, hiphop- of zelfs reggaeton-elementen in banden weerspiegelt in banden als Bring Me the Horizon en losgeklopt, belooft een spannende nieuwe richting voor de Doom-soundtrack. Hoewel de strijd centraal blijft in de Doom -ervaring, dient de soundtrack als een krachtige, sfeervolle aanvulling en de soundtrack van de donkere eeuwen toont een grote belofte.