Ze maken ze niet meer zoals David Lynch

Dit artikel onderzoekt de blijvende erfenis van David Lynch, een filmmaker wiens unieke stijl een onuitwisbaar stempel heeft achtergelaten op de cinema. Het begint met het benadrukken van een cruciale scène van Twin Peaks , met het vermogen van Lynch om subtiel verontrustende elementen in schijnbaar gewone situaties te introduceren. Deze "Lynchiaanse" kwaliteit, een mix van het alledaagse en het surrealistische, is een terugkerend thema gedurende zijn werk.

Het artikel duikt vervolgens in de moeilijkheid om 'Lynchian' te definiëren, met het argument dat het eenvoudige stilistische beschrijvingen overstijgt. Terwijl termen als "Spielbergian" of "Scorsese-achtig" verwijzen naar specifieke visuele of thematische elementen, omvat "Lynchiaanse" een breder gevoel van onbehagen en droomachtige desoriëntatie. Deze unieke kwaliteit, beweert het artikel, is de legendarische status van Lynch.

Het stuk vertelt over persoonlijke anekdotes, waaronder een waar de zoon van de auteur onafhankelijk Twin Peaks ontdekte en waardeerde, wat de tijdloosheid en vreemde aantrekkingskracht van Lynch's werk benadrukte. De discussie wendt zich vervolgens tot Twin Peaks: The Return , met nadruk op Lynch's uitdagendheid van conventionele Hollywood -verwachtingen en zijn consistente toewijding aan zijn eigen artistieke visie.

Het artikel contrasteert de onconventionele benadering van Lynch met zijn ervaring met het maken van Dune , een commercieel mislukte maar onmiskenbaar "Lynchische" film. De discussie raakt de bizarre beelden die aanwezig zijn in de films van Lynch, met behulp van het voorbeeld van de machine van de kat/ratten van duin om zijn unieke creativiteit te illustreren.

Het artikel erkent echter ook de schoonheid en emotionele diepte binnen de vaak verontrustende werken van Lynch. De olifantenman wordt bijvoorbeeld aangehaald als een voorbeeld van een film die emotionele resonantie in evenwicht brengt met een verontrustende historische context.

Het artikel benadrukt de zinloosheid om het werk van Lynch binnen gevestigde genres te categoriseren, wat de onderscheidende kwaliteit benadrukt waarmee zijn films opvallen. Het onderzoekt de invloed van Blue Velvet en contrasteert het schijnbaar conventionele noir -raamwerk met zijn afdaling in een surrealistische en verontrustende onderwereld. Deze juxtapositie, zo betoogt het artikel, is kenmerkend voor de stijl van Lynch.

Er is een peiling inbegrepen, die lezers uitnodigt om hun favoriete David Lynch -film te delen. Het artikel bespreekt verder de invloed van Lynch op de volgende generaties filmmakers, en merkt op hoe zijn unieke stijl op zichzelf een inspiratie is geworden. Voorbeelden van hedendaagse films die worden beïnvloed door het werk van Lynch worden gegeven, waaronder ik zag de tv -gloed , de kreeft , de vuurtoren , Midsommar , It Follows , Under the Silver Lake , Saltburn , Donnie Darko en Love Lies Bleeding . Het artikel vermeldt ook de invloed van Lynch op regisseurs zoals Quentin Tarantino en Denis Villeneuve.

Het artikel besluit door Lynch's significante impact op de cinema te erkennen, en benadrukt zijn vermogen om werelden te creëren die net buiten het bekende bestaan, en zijn blijvende invloed op hedendaagse filmmakers. De auteurs uiten hun voortdurende fascinatie voor de "Lynchische" elementen die onder het oppervlak van de realiteit liggen.